Hazer kıl! Kırma kalbin kimsenin cânını incitme! 

Esîr-i gurbet-i nâlân olan insanı incitme!

Gönül ayinesin silmek gerektir kalb-i agahe

Muhabbet şems-i doğmuşken ne lazım mihr ile mâhe

 

Ne müşkil hacetin varsa heman arzeyle Allah‘e

Der-i Mevla durur iken bakma sen başka dergâhe

 

Elin çek meyl-i dünyadan, eğer âşık isen yâre

Muhabbet câmını nûş et, asıl Mansur gibi dâre

 

Misafirsin felek bağında, bendin salma efkâre

Düşersen bir belâya, sabır kıl; Mevla verir çâre

 

Hasislikden elin çek, sen cömert ol kân-ı ihsan ol!

Konuşma câhil-i nâdân ile gel ehl-i irfân ol!

 

Hakîr ol âlem-i zâhirde, sen mânâda sultan ol!

Karıncanın dahi hâlin gözet, dehre Süleyman ol!

 

Ben insanım diyen insana düşmez şâd’u handanlık

Düşen bî-çareyi kaldırmadır âlemde insanlık

 

Hakîkat ehlinin hâli durur dâim perişanlık

Bir işi etme kim gelsin sana sonra peşîmanlık

 

Ehl-i irfân deyü, her yerde bendin atma meydâna

El elden belki üstündür, ne lâzım; uyma şeytâna

 

Yakın olmak dilersen Hazret-i Hallâk-ı Ekvâna

Cihanda tatlı dilli olması lâzımdır insana