1.Dermân arardım derdime

Derdim bana dermân imiş

Bürhân sorardım aslıma

Aslım bana bürhân imiş

 

2.Sağ u solum gözler idim

Dost yüzünü görsem deyu

Ben taşrada arar idim

Ol cân içinde cân imiş

 

3.Öyle sanırdım ayriyem

Dost gayrıdır ben gayriyem

Benden görüp işiteni

Bildim ki ol cânân imiş

 

4.Sallu sâlât u hac ile

Sanma biter zâhid işin

İnsân‐ı Kâmil olmaya

Lâzım olan irfân imiş

 

5.Kande gelir yolun senin

Ya kande varır menzilin

Nerden gelip gittiğini

Anlamayan hayvân imiş

 

6.Mürşid gerektir bildire

Hakk’ı sana Hakk’al‐yakîn

Mürşidi olmayanların

Bildikleri gümân imiş

 

7.Her mürşide dil verme

Kim yolunu sarpa uğratır

Mürşidi Kâmil olanın

Gâyet yolu âsân imiş

 

8.Anla hemen bir söz durur

Yokuş değildir düz durur

Âlem kamû bir yüz dürür

Gören anı hayrân imiş

 

9.İşit Niyâzî’nin sözün

Bir nesne örtmez Hakk yüzün

Hakk’dan ayân bir nesne yok

Gözsüzlere pinhân imiş